شهرستان تانچنگ بیش از ۲۰۰ سال است که نی لانگیا را کشت و استفاده می‌کند. در سال ۱۹۱۳، تحت راهنمایی یو آیچن، اهل تانچنگ، و یانگ شوچن، اهل لینیی، یانگ شیتانگ، هنرمندی از سانگژوانگ، شهر ماتئو، یک کلاه حصیری ساخت و آن را «کلاه حصیری لانگیا» نامید. در سال ۱۹۲۵، لیو وایتینگ از روستای لیوژوانگ، شهر گانگشانگ، روش بافت تک‌چوبی را ابداع کرد.،tروش بافت دوتایی تک‌چوبی,توسعه دادنینگ این تکنیک به تکنیک بافت تبدیل شد. در سال ۱۹۳۲، یانگ سونگ‌فنگ و دیگران از شهر ماتو، شرکت تعاونی تولید و توزیع کلاه حصیری لانگیا را تأسیس کردند و سه نوع کلاه طراحی کردند: کلاه تخت، کلاه گرد و کلاه شیک.
در سال ۱۹۶۴، اداره صنایع شهرستان تانچنگ یک انجمن حصیربافی در روستای شهرک زینچون تأسیس کرد. تکنسین وانگ گوی‌رونگ، یی رولیان، سان ژونگ‌مین و دیگران را برای نوآوری در فناوری بافندگی، ایجاد بافت حصیری دوتایی، طناب حصیری، بافت ترکیبی حصیر و کنف، بهبود رنگ اصلی چمن برای رنگرزی، طراحی بیش از ۵۰۰ طرح مانند گل‌های توری، چشم فلفلی، گل‌های الماسی و گل‌های شوان و ایجاد ده‌ها سری محصول مانند کلاه حصیری، دمپایی، کیف دستی و لانه حیوانات خانگی، رهبری کرد.
در سال ۱۹۹۴، شو جینگ‌شوئه از روستای گائودا، شهر شنگلی، کارخانه کلاه گائودا را تأسیس کرد و با معرفی رافیای مقاوم‌تر به عنوان مواد اولیه بافندگی، غنی‌سازی تنوع محصول و ترکیب عناصر مدرن، محصولات بافندگی حصیری لانگیا را به یک محصول مصرفی شیک تبدیل کرد. این محصولات عمدتاً به بیش از ۳۰ کشور و منطقه از جمله ژاپن، کره جنوبی، ایالات متحده و فرانسه صادر می‌شوند. این محصولات در استان شاندونگ به عنوان «محصولات برند معروف» رتبه‌بندی شده‌اند و دو بار «جایزه صد گل» را برای هنر و صنایع دستی استان شاندونگ برنده شده‌اند.
زمان ارسال: 11 ژوئن 2024
